Το νέο μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη από το «Μεταίχμιο».
Η δραματουργική διαχείριση της πραγματικότητας, ιδιαίτερα όταν η τελευταία είναι φορτισμένη από τραγικά γεγονότα, από συγκλονιστικά συμβάντα, που αποτελούν τη πρώτη ύλη για την Ιστορία των ημερών μας, όταν θα γραφεί αυτή, ποτέ δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ειδικά όταν αυτά τα γεγονότα είναι νωπά, για να μην πούμε αιμάσσοντα.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης όμως, μέχρι τώρα έχει αποδείξει πως δεν φοβάται τις απαιτήσεις της δραματουργίας. Μετά από έξι λογοτεχνικούς τίτλους, με το πρώτο βιβλίο να εκδίδεται το 2002, ο Τζαμιώτης έχει γράψει και θεατρικά έργα – το πρώτο του θεατρικό, η «Ουδέτερη ζώνη», κέρδισε Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα.
Επιδεικνύοντας γρήγορα αντανακλαστικά, ο Τζαμιώτης υπογράφει «Το Πέρασμα», από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Το ζήτημα των προσφύγων, που καταφθάνουν στα ελληνικά νησιά, θαλασσοπνιγμένοι από τα κύματα του Αιγαίου, βομβαρδισμένοι από τους φανατικούς Ισλαμιστές του Isis, που εισέβαλε στον τόπο τους, κυρίως στη Συρία, και έχοντας υποστεί την άγρια εκμετάλλευση των Τούρκων «διαμετακομιστών», που τους περνούν απέναντι με το αζημίωτο, οι πρόσφυγες, τα αναλώσιμα πιόνια στη γεωπολιτική σκακιέρα, είναι αληθινοί άνθρωποι. Είναι άντρες και γυναίκες, γιοι και κόρες, παππούδες και γιαγιάδες, αδελφές και ανίψια, εγγόνια και θείοι, δηλαδή άνθρωποι πραγματικοί, σαν εσάς και σαν κι εμένα, που φοβούνται και ανησυχούν, που θυμώνουν και ελπίζουν, που προσπαθούν να επιβιώσουν.
Σ’ ένα ελληνικό νησί λοιπόν, μια χειμωνιάτικη νύχτα, μια καραβιά πρόσφυγες φτάνουν καραβοτσακισμένοι σε μια μικρή κοινωνία, η οποία τους δέχεται με ανθρωπιά, αλλά... Αλλά ο χώρος και οι πόροι είναι λίγοι, το Κράτος μακριά, και οι δύο κοινότητες, των ντόπιων και των ξένων, αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκρουση. Μια σειρά από γεγονότα θα κορυφώσουν αυτή τη κατάσταση, στη μικρή νησιωτική κοινωνία, που είναι αλληλέγγυα, αλλά και επιβαρημένη από την παρουσία των προσφύγων. Ο Τζαμιώτης μιλά με θάρρος και γλαφυρότητα για ένα από τα σημαντικότερα θέματα που μας καθορίζουν, σήμερα στην Ελλάδα. Και που φανερώνουν, σαν να είναι η σύγχρονη λυδία λίθος, τα καράτια της ανθρωπιάς μας. Κι όχι μόνο της δικής μας, των Ελλήνων, αλλά του κόσμου ολόκληρου.