Ακούσαμε τον νέο δίσκο των Παπακωνσταντίνου- Μάλαμα

Τίτλος του: «Με στόμα που γελά».

Σπάνια η είδηση μιας δισκογραφικής συνεργασίας έχει τόση πέραση στα social media. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας και «Με το στόμα που γελά» (με φωνή Σωκράτη) είναι εδώ, σε μια όντως ξεχωριστή συνάντηση, που φέρνει κάτι από αέρα ‘90ς (εποχή που τέτοιου είδους συμπράξεις θεωρούνταν έως και αναμενόμενες). Αν ήθελα να δώσω έναν πολύ γενικό χαρακτηρισμό στη νέα δουλειά, θα έλεγα ότι εδώ ο Λαρισαίος τραγουδοποιός, γίνεται πιο προσβάσιμος και φιλικός προς τον ακροατή, η γλώσσα πάντα πλούσια και με τη δύναμη να δημιουργεί εικόνα, αλλά αυτή τη φορά το… φιλμ είναι πιο άμεσο, σου επιτρέπει - πιο γρήγορα- να μπεις στον στοχασμό του.

Με μια μάλλον γρήγορη ακρόαση από το ίντερνετ, θα έλεγα ότι αφήνεται και σε έναν πιο straight λαϊκό ήχο (όσο straight μπορεί να είναι ο Θανάσης) με πολλά απ’ τα κομμάτια του - «Η Λάθος Μοιρασιά», «Κάρτες», «Το ζητιανόξυλο», «Είχα τον Κήπο της Εδέμ» - κομμένα και ραμμένα σε ύφος Μαλαμικό, έτσι που καμιά φορά αναπολείς εκείνη την ευρύτερη «παρέα» των ‘90ς (Μάλαμα, Κανά και Παπακωνσταντίνου). Με λιγότερες παραμορφώσεις και «μπλιμπλίκια» ψυχεδελικά, πάντα όμως με εκείνο το πολύ δικό του χαρμάνι, όπου η παράδοση συναντάει το ροκ, πιο γλυκός, και μάλλον πιο προσγειωμένος ο Θανάσης του 2018, σαν να βγάζει το απόσταγμα μιας γεμάτης διαδρομής, όπου ο Χρόνος (με Χ κεφαλαίο) γίνεται ο κύριος συνομιλητής του. Κυρίως στην «Απόδραση» και στο «Σκέψη μου Ξημερωμένη», ο στίχος χτυπάει κατ ευθείαν καρδιά…

Το καλό είναι ότι το «Με το στόμα που γελά» τους φέρνει κοντά και σε συναυλιακό επίπεδο.. Και ναι θα είναι από τις συναυλίες που θέλουμε –οπωσδήποτε- να είμαστε… Υπομονή, το καλοκαίρι είναι κοντά.

Χάρη Ποντίδα